Szanowni Państwo,
uprzejmie informujemy, że z przyczyn niezależnych od Filharmonii Narodowej Alexis Kossenko nie wystąpi w koncercie 3 grudnia 2024. W miejsce Koncertu C-dur TWV 51:C1 i Koncertu D-dur TWV 51:D1 Georga Philippa Telemanna zostanie wykonana Uwertura B-dur TWV 55:B5.
Pozostałe utwory w programie nie ulegają zmianie.
Georg Friedrich Händel komponował cykl 12 Concerti grossi op. 6 zaskakująco krótko – rozpoczął pod koniec września 1739 roku, a już pod koniec października uznał pracę za zakończoną. Podobnie jak wcześniejsze Koncerty organowe op. 4, Concerti grossi powstały z myślą o wykonywaniu ich podczas przerw w koncertach dzieł oratoryjnych i angielskich masques. Na ich skomponowanie miały też wpływ namowy wydawcy Händla – Johna Walsha, dzięki którym kompozytor tworzył od razu z myślą o ich publikacji. Mimo, że były one w dużej mierze dziełami oryginalnymi, nie brakowało w nich odwołań do twórczości własnej (dwa z Concerti – nr 9 i nr 11 – stanowiły adaptacje wcześniejszych koncertów organowych do gatunku concerto grosso) oraz innych kompozytorów, np. Domenica Scarlattiego. Przeznaczone zostały na dwoje skrzypiec i wiolonczelę w grupie concertino oraz czterogłosowy zespół smyczkowy z klawesynem w roli ripieno. Była to identyczna obsada jak w 12 Concerti grossi op. 6 Arcangella Corellego, których wcześniejszy sukces z pewnością został przez Händla zauważony. Szósty numer opusowy zyskały one jednak dopiero w 1741 roku, wraz z drugim wydaniem utworów. Po raz pierwszy partytury opublikowane zostały wyłącznie na zamówienie osób, które opłaciły ich przedpremierową subskrypcję. Listę ich prenumeratorów otwierało aż sześciu członków brytyjskiej rodziny królewskiej.
Po prostu... Filharmonia! Projekt 2:
Postać Johanna Sebastiana Bacha kojarzona jest głównie z Lipskiem. Z miastem tym związał się w 1723 roku, obejmując urząd kantora w kościele św. Tomasza. Tam też pozostał do końca życia. Choć kompozytor nie opuścił nigdy państw niemieckich, z pewnością zaznajomiony był z największymi osiągnięciami ówczesnych kompozytorów francuskich i włoskich.
Z leżącego nieopodal Lipska miasta Halle wywodził się rówieśnik Bacha – Georg Friedrich Händel. Początki jego ścieżki kompozytorskiej miały miejsce w rodzinnym mieście, z którego, po pobycie w Hamburgu, udał się do Włoch. Następnie powrócił do Niemiec, by ostatecznie trafić do Anglii.
Związków z Elektoratem Saksonii w pierwszej połowie XVIII wieku można poszukiwać także u innych twórców. Koncertujący publicznie w Lipsku studencki zespół Collegium Musicum założył Georg Philipp Telemann, który po opuszczeniu tego miasta został kapelmistrzem w służbie Erdmanna II Promnitza w Sorau (dzisiejszych Żarach) – ministra Tajnego Gabinetu króla Polski i elektora Saksonii, Augusta II. Powiązania aż tylu wybitnych artystów ze wspomnianym regionem nie są zaskakujące, wszak na drezdeńskim dworze Wettynów działała wówczas jedna z najlepszych kapel w Europie, której kompozycje dedykował nawet Antonio Vivaldi.
Daniel Laskowski